Değişen Çevre [Baştan Sona]

Konu: Değişen Çevre [Baştan Sona] Ptsi Haz. 22, 2009 10:08 am

İşte sabah olmuştu. Pınar istemeyerek yatağından kalktı ve hazırlandı. Evden çıktığında ayakları geri gidiyordu. Okulda o burnu havada kızları, kızlara kendini beğendirmek için her türlü artistliği yapan erkekleri görmekten bıkmıştı. Neden kimse onun gibi değildi? Ya da neden o herkes gibi değildi. Okula başladığı ilk günden itibaren onu kimse sevmiyordu. Bir arkadaşı vardı. Ezgi… O da son zamanlarda okulun en havalı kızı Melis’e hayran olmaya başlamıştı. İçinden “İlerde ben ünlü olduğumda bütün o kızlar arkadaşım olmak için yalvaracak ve o erkeklerin hepsi peşimden koşacak.” Diye geçirirken okulun içine girdiğini fark etti. Bahçeye bakarken korktuğu şeyin başına geldiğini anladı. Ezgi Melis’in yanındaydı. Konuşuyorlardı… Belki tartışıyorlardır diye olayları iyiye çekmeye çalışırken güldüklerini gördü. Artık yalnızdı yapayalnız! Gözleri dolmuştu ağlamamak için her şeyi yapıyordu. Çünkü biliyordu ki gözünden bir damla yaş aksa kendini dünyanın merkezi sanan herkes laf atacaktı. Sınıfa girdiğinde yerinin dolu olduğunu gördü. Ezgi kiminle oturuyor ki diye düşünürken sınıfa Melis girdi. Pınar’ın yerine oturdu. Pınar Melis’e neler oluyor der gibi bakarken Melis kahkahalarla “ İlk defa mı insan görüyorsun? Neden öküzün trene baktığı gibi bakıyorsun bana?” demişti. Pınar için bardağı taşıran son laflardı bunlar ve kendini tutamayarak bağrındı. İçinden gelen her şeyi bir çırpıda söylemişti. En sonunda da “ Gözünüzdeki toz pembe gözlüğü çıkarın ve hayatın ne olduğunu anlayın! Emin olun ki dünyanın merkezi değilsiniz!” diyerek sınıftan koşar adımlarla çıkmıştı. Hemen tuvalete koştu. Tabii ardından Melis’in yandaşları. Tuvalette Pınar’ı çepeçevre sarıp ona tehtidler savurmuşlardı. Onların bağrışmalarını duyan okul müdüresi tuvalete gelmişti. “Burada neler oluyor?” dedikten sonra tüm kızlar yaptıklarını Pınar yapmışçasına anlatmıştı. Pınar ne kadar inkar etse de hiç şahidi yoktu ve bu da müdürenin kızlara inanmasını sağlamıştı. Müdüre Pınar’a dönerek “Teneffüste odama geliyorsun!” Demişti. Diğerleriyse kurnazca sırıtarak sınıfa gitmişlerdi bile… O ders su gibi akıp geçti Titreyerek sınıftan çıkarken Melis arkamdan bağırdı “ Bana bulaşmayacaktın kızım! “ Dönüp ona cevap vermek geldi içimden ama kendimi tuttum. Bugüne kadar neden hep sustum ki! Zaten öyle yaptığım için sınıfın eziği konumundayım. Yeter artık dayanamayacağım! Cezayı da takmıyorum! O Melis ve arkadaşları bana yaptıklarını ödeyecekler! Bir de Ezgi var… Ezgi 2 yıldır tek arkadaşım diye düşündüğüm kız…Onu düşünmek bile istemiyorum. İşte müdürenin odası… Yavaşça kapıyı tıklatıyorum. Soğuk bir ses “ Gel! “ diye cevap veriyor bana. Titreyen ellerimle kapıyı açıyorum. Ve müdürenin otur ifadesiyle sandalyeye oturuyorum. Bana bağırmasını beklerken gayet sakin konuşuyor. Odadan çıktığımda kendimi biraz da olsa rahatlamış hissediyorum ama o kızlara inanmasına bozulmamış değilim! Neyse… Bozulduğumu belli etmemem gerekiyor. Sınıfa giriyorum. O gıcıklar bana bakıp gülüyorlar. Şimdi gülsünler ama son gülen iyi güler ve son gülen ben olacağım! Ders zili… İnanmıyorum! Öğretmen sınav sonuçlarını okuyacak! Nefesimi tuttum,içimden saçma sapan bir sürü şey geçiyor.
İnşallah öğretmen gelirken merdivenlerden düşer,tam derse gelirken yıllardır görüşmediği arkadaşı arar 40 dakika sohbet ederler vb… Ah kahretsin! Tüm aksilikler beni bulur zaten! Öğretmen sınıfa girdi. Her zamankinden sinirli görünüyor. Oturduk… Çantasını karıştırmaya başladı. Neden 10 dakikadır çanta karıştırıyor? Galiba sınavları almadı! Oley! Çok mutluyum arada ben de şanslı olabiliyormuşum diye düşünürken Melis hemen atlamasa olmaz! “Öğretmenim ben aşağıdan alabilirim!” Bu İngilizceci zaten Melis’i kızı gibi seviyor! Gülümseyerek: “ Çok iyi olur Melis.” Demez mi! Bize o kadar bağırıp çağırsın Melis hanımefendiye gülümsesin! 5 dakika geçmeden Melis geldi. Elinde kağıtlar. Numara sırasına göre söylenecek. İnanmıyorum! Öğretmenin bugün tersliği üzerinde! Sesli okuyacakmış. 3. sıradayım! Olcay 70 Zeynep 95 Pınar 55! Kendimi hiç iyi hissetmiyorum. Öğretmenin sesi hala kulağımda Pınar.. Pınar… Pınar… Sarsıldığımı hissettim. Gözlerimi açtığımda sıramın üzerindeydim. Notumu duyunca kendimi kaybetmişim. Melis’in ve Ezgi’nin arkamdan kıs kıs güldüğünü anlamakta zorlanmıyorum. Ama dönüp cevap veremiyorum da… Aksi şeytan! Bunlar yetmezmiş gibi İngilizceci de bana bin türlü laf ediyor. “Senin bu dili öğrenmeye niyetin yok mu? Eğer istemiyorsan dersime de girme! İngilizce evrensel bir dildir. Bunu öğrenmen gerekmeseydi zaten okulda böyle bir ders olmazdı! İleride kendine iş ararken yabancı dilin var mı diye sorduklarında en son 55 aldım dersin! ” Artık yeter! O bardak taşalı çok oldu! Kitaplarımı fırlatarak ayağa kalkıyorum artık konuşma sırası bende! “ YETER ARTIK! ANNEM BABAM İLGİSİZ, OKULA GÖRÜŞMEYE GELMİYORLAR DİYE BANA BÖYLE DAVRANAMAZSINIZ! BIKTIM ARTIK BU TAVIRLARDAN! KENDİNİ DÜNYANIN MERKEZİ SANAN MELİS’İ Mİ SÖYLEYEYİM, DÜNE KADAR EN İYİ ARKADAŞIM OLAN EZGİ’Yİ Mİ!? YOKSA BİR ÖĞRETMEN OLAN SİZİ Mİ!? BIKTIM ARTIK HEPİNİZDEN! AMA BU YAPTIKLARINIZ HEPSİNİ ÖDEYECEKSİNİZ! GÖREVDEN ALINDIĞINIZDA DA BANA BUNLARI SÖYLERSİNİZ! ” dedim ve kapıyı çarpıp dışarı çıktım! Şimdi Milli Eğitim’e gitme zamanıydı…. Çok iyi yaptım! Oh be gerçekten içim rahatladı. Bundan sonrasında gülen ben olacağım!! Tam okuldan çıkarken arkamdan gelen kahkahalar ve ayak seslerini duydum... Bu sesler tanıdıktı... Arkamı döndüm... Tam tahmin ettiğim gibi Melis ve saz arkadaşları... Peki neden gülüyorlardı... Tam bunu düşünürken Melis atladı: " Ah benim cahilim. Milli Eğitime gidebileceğini mi sandın!? " Ne demeye çalışıyordu? Neden gidemeyeyim? " Gidince görüşürüz!" dedim. Fakat kendi içimde bu sesler yankılanıyordu! Ya gidemezsem? O söylediklerim!!! İnanmıyorum. Daha sonra yoluma devam etmeye karar verdim... Ve yine bir ses... Şu anda görmek istediğim en son kişi karşımdaydı! İngilizceci... Çok sinirli bakıyordu... Yanıma yaklaştı, beni sarsarak " Ne yaptığını sanıyorsun sen!?" dedi... Ağlamaya başladım. Of inanmıyorum! Bu sulugözlülüğüm her yerde tutmasa olmaz! İşte müdüre...Kaşlarını çatmış bana bakıyor... Kendimi birden idarede buldm. Müdüre bana konuşma fırsatı vermeden sadece İngilizceciyi ve Melisleri dinliyor. Tabi ki onLar da ingilizce öğretmenin söylediklerini anlatmadan benim söylediklerimi bir bir anlatıyorlar.. Ve müdürenin sesi kulağımda çınlıyor... "Okuldan atılman için gerekli belgeleri hazırlayacağım. Şimdi derhal evine!" Okuldan atılmak mı!?
Ama... Odadan çıktıktan sonra Melis bana tip tip bakıp gülüyor... Ezgi de... İngilizceciyse hala içeride. Ona görünmeden çıkmak istiyorum okuldan. Derhal sınıfa girip çantamı topladım. Gözlerim kan çanağı gibi yüzüm yaş dolu... Herkesin ilgisi benim üzerimde... Kahretsin! Bakmayın bana öyle demek geliyor içimden ama diyemiyorum. Sonra sınıftan çıkıyorum ve okul bahçesinde ingilizceciyle göz göze geliyorum. Bana kötü bir bakış atıp yoluna devam ediyor... Okul bahçesinden de çıkıp kendimi yere atıyorum.. Ağlıyorum sadece ağlıyorum! Kendimi toparlayıp evin yolunu tutuyorum. Yaşasın! Evde kimse yok... Biraz sakinleşmek için televizyonu açıyorum ve işte bir reklam... Yeni bir program başlayacakmış... Tiyatro programı. Tiyatro! En sevdiğim uğraş! Üstelik ünlü olmak için de büyük bir fırsat! Numarayı not edip arıyorum... Çalıyor... Evet bir ses!! -Alo?? "Merhaba ben televizyonda bir reklam gördüm... Katılmak için aramıştım." diye cevap verdim... Hemen cevap verdiler: " Nereden arıyorsun? " Titrek bir sesle "İstanbul" dedim... Bana tiyatro yeteneğimle ilgili birkaç soru sordular. Telefonu kapattığımda sevinçten uçmamak için kendimi zor tutuyordum!! Yarınki elemelere katılmamı söylediler! Eğer elemeleri geçebilirsem harika olacak! O gün saniyeleri bile sayar oldum! Bir türlü zaman geçmiyordu.... Sonunda akşam oldu.. Şimdi de sabah olmuyordu!! Bütün gece gözümü kırpmadım. Sabaha karşı uyumuşum... Rüyamda elemeleri geçiyordum,ünlü oluyordum... Uyandığımda saat 10 olmuştu... O anda aklıma dank etti. Anneme ne tiyatro için başvurduğumu ne de okuldan atıldığımı söylemiştim! Ne yapacağım şimdi!? Neyse zaten beni taktığı da yok elemeleri geçersem söylerim. Saat 17:30 olduğunda dışarı çıkmıştım... İnanamıyorum! Ünlü olmak için ilk adımları attım! Büyük bir hevesle içeri girdiğimde bir an yıkıldığımı hissettim! Orada benim kadar belki 500 tane çocuk vardı! Aralarında seçilme imkanım azdı! Yine de umudumu kaybetmedim... Daha sonra herkesi tek tek çağırmaya başladılar. Ben 85. kişiydim... 84 kişi bana sanki 1.000 kişiymiş gibi geldi... İçeri girdiğimde heyecandan elim ayağım titriyordu... Benden kısa bir gösteri yapmamı istediler. Hüzün dediler... Oynamama gerek yoktu benim hayatım hüzündü ama yine de oturup sokak çocuğunu oynadım... Kendimi kaptırmış olmalıyım ki yüz ifadelerini farkedemedim. Süren bitti dediklerinde hemen toparlanıp ayağa kalktım... İki tane jürinin gözleri dolmuştu.. Sanırım başarmıştım!!! Bana: " Evet Pınar... Buraya kadar geldiğin için teşekkür ederiz....." dediler devamını bekliyordum... Bu ne demekti!? Yani kabul edilemedim mi!? Gözlerimin dolduğunu hissettim... Yine de sözlerinin devamını dinlemek istiyordum bakalım beni kırmadan nasıl söyleyecekler... Devam etti: "Evet buraya kadar geldiğin için teşekkür ederiz... Bu yeteneği topluma kazandırmak bize düşüyor... İlk çekim haftaya bugün " İnanmıyorum! İ-nan-mı-yo-rum!! Dans edesim var! Okuldan atıldığıma bile seviniyorum! Bana kazanan diğer arkadaşlarımla tanışmak için arkaya gitmemi söylediler. Çok mutluydum. Koşarak gittim... İçeri girdiğimde 85 kişiden sadece 10 kişi vardı... Aklıma kazanamayanlar geldi Kim bilir ne kadar üzülmüşlerdir. Neyse biraz etrafıma bakındım... Bir grup olmuşlardı bile. Sonra aralarından bir kız yanıma doğru yaklaştı. Elini uzattı: " Ben Gizem" dedi.. "Ben de Pınar" diye cevap verdim.. Beni yanlarına çağırdılar... 2. bir şok daha! Artık benim de bir arkadaş grubum oluyordu! Bu gruptaki 6. kişiydim! Kısa sürede hepsine alıştım. Konuşmaya dalmışız toplam kaç kişi olduğumuzu anlamadık. Arkamızı döndüğümüzde 6 kişinin daha geldiğini gördük. Çok şaşırmıştım! 500'e yakın kişiden sadece 16 kişi mi!? Ve onlardan biri benim! Gerçekten çok mutluyum. Haftaya görüşmek üzere ayrıldık... Akşam bu haberi annemlere verdiğimde sadece: "İyi" dediler... Neyse zaten artık orada kalacağım. Program uzun sürecekmiş... İki grup şeklinde her hafta sahneye çıkacakmışız. Ve tabi o gecenin 1. grubu ödül alacakmış! Bizim grubumuz belli... Gizem,Ben,Duygu,Ecem,Merve,Büşra... Tabi biz 6 kişiyiz 2 kişi daha gelmeli... İçim içime sığmıyor!! Günler,geceler sanki 24 saatten daha uzunmuş gibi geliyor... Sonunda o gün geldi! Annemlerle vedalaşıp -Tabi ona vedalaşmak denirse sadece güle güle dediler.- yola çıktım. Oraya vardığımda tüm arkadaşlarım oturuyorlardı. Yanlarına gidip oturdum... Bir anda aklıma Melis ve saz arkadaşları geldi. Beni televizyonda görürlerse ne olur acaba! Ne olacak canım hepsine güzel bir kapak olacak! Arkadaşlarıma anlattım Melis'i,Ezgi'yi kısaca okul yaşantımı. Keşke onlarla daha önce tanışaydım. Ama neyse zararın neresinden dönülse kardır... Şu anda mutluyum ya o yeter. Biz sohbete dalmışken iki tane abla geldi. Grupların isimlerini alıyorlardı. Biz bir tanesinin yanına gittik ve: " Diğer grup 10, biz 6 kişi olsak olur mu?" dedik. Gülümseyerek "Neden olmasın?" dedi. Yaşasın! Aramıza birini almak zorunda değildik. Sonradan öğrendik ki o ablalar bize yardım edecekmiş. Birisi bizim gruba diğeri diğer gruba. Biz bizimle konuşan o sevecen ablayı istiyorduk. Şansımıza o geldi. Adı Yaseminmiş. İki grup farklı yerlerde kalacakmış. Bizim kalacağımız yere Yasemin ablanın arkasından gittik. Ranza şeklinde 4 yatak vardı. Diğeri tekliydi. Orada Yasemin abla yatacakmış. Biz Gizem ile bir ranzaya geçtik. O üst tarafa geçmek istedi, onu kıramadım. Duygu ile Ecem sağ tarafımızdaki ranzaya, Büşra ile Merve sol tarafımızdaki ranzaya geçti. Herşey çok güzel olacaktı. Yarın sabah ilk çalışmalara başlayacakmışız. Konu serbest. Oturup konumuzu düşünmeye başladık. Aklımıza bir şey gelmiyordu. En sonunda Ecem fikrini patlatmıştı. Hoş ben pek hoşnut olmamıştım ama.....

Konu: Geri: Değişen Çevre [Baştan Sona] Ptsi Haz. 22, 2009 10:36 am

kankaa senin gibi hikayen de süpeeerrrrr merak içinde bekliyorum =D

Konu: Geri: Değişen Çevre [Baştan Sona] Ptsi Haz. 22, 2009 10:39 am

Birazcık renklendirsen olmuyor mu?Gözlerim yoruldu

Konu: Geri: Değişen Çevre [Baştan Sona] Ptsi Haz. 22, 2009 12:17 pm

SÜPEEEEEEĞĞRR!!! DEVAAAAMM!!!

Konu: Geri: Değişen Çevre [Baştan Sona] Ptsi Haz. 22, 2009 3:07 pm

Teşekkürler gizem sen ve hiikayen kadar olmasa da (=
Bu arada dur renklendiriyim xD

Konu: Geri: Değişen Çevre [Baştan Sona] Ptsi Haz. 22, 2009 3:31 pm

Dry kankam benim işte bu süpersin insan tiyatrocu oluca bbir de oğuzhanın sevgilisi Değişen Çevre [Baştan Sona] 493170

Konu: Geri: Değişen Çevre [Baştan Sona] Ptsi Haz. 22, 2009 3:33 pm

Saol kanka xD Yirim seni yirim yirim

Konu: Geri: Değişen Çevre [Baştan Sona] Ptsi Haz. 22, 2009 4:22 pm

hiç de bile
ay dryyi dıray diye okuyorum

Konu: Geri: Değişen Çevre [Baştan Sona] Ptsi Haz. 22, 2009 5:22 pm

Çok güzel. Amma da uzunmuş. Yalnız bir hata gördüm. Hikayenin başında 3. tekil şahıs anlatırken, sonrasına doğru 1. tekil şahıs anlatmaya başladı. Keşke Bir tanesini kullansaydın. Ama yine de çok beğendim.

Konu: Geri: Değişen Çevre [Baştan Sona] Ptsi Haz. 22, 2009 6:44 pm

RoysRoys demiş ki:: Çok güzel. Amma da uzunmuş. Yalnız bir hata gördüm. Hikayenin başında 3. tekil şahıs anlatırken, sonrasına doğru 1. tekil şahıs anlatmaya başladı. Keşke Bir tanesini kullansaydın. Ama yine de çok beğendim.

Tüm bölümlerin birleşmişi bu xD İlk bölümde 1. tekil şahıs güzel olmaz diye düşündüm sonra baktım güzel oluyor diğer bölümleri öyle yaptım xD

Dipnot= Kanka zaten öyle okuyacaksın xD Dry= Kuru demek ya biz o kuruyu zayıf anlamında kullanıyoruz xD Ben de çok zayıfım